Zapewne większość czytelników doskonale zdaje sobie sprawę z tego błędu, lecz ze względu na jego rozpowszechnienie przypominać o nim trzeba, chociaż wydaje się to daremną pracą… Chodzi o często spotykaną zarówno w języku potocznym, jak i w mediach konstrukcję iść po najmniejszej linii oporu. O tym, dlaczego jest ona niewłaściwa i jak powinna wyglądać właściwa forma tego związku, w dalszej części artykułu.

Przede wszystkim proszę zauważyć, że mówienie o większej lub mniejszej linii jako takiej jest bardzo nieścisłe. Pod jakim względem ma być ona najmniejsza? Długości czy szerokości? I przede wszystkim, czy linia jest w tym wszystkim najważniejsza czy opór? Rozmiar linii oporu, ujmując rzecz w kategoriach czystej logiki, nie mówi nic o samym oporze! A to przecież on ma być najmniejszy — opór! O to też nam wszystkim chodzi: kiedy spotykamy najmniejszy opór, jest nam łatwiej!

Aby w pełni zrozumieć zagadnienie, musimy odwołać się do nauk ścisłych i podstawowych, powszechnych praw przyrody. Prąd elektryczny nie będzie płynął po „najmniejszej”, czyli najkrótszej drodze (linii), lecz po takiej, na której napotka najmniejszy opór (w innym razie np. popularne w elektronice płytki drukowane nie miałyby racji bytu). Podobnie rzeka nie będzie sobie wycinać koryta po najkrótszej linii, czyli prostej, jeśli natrafi na litą skałę, lecz raczej ominie ją, wyrzynając koryto w skale miększej, a więc stawiającej mniejszy opór. Tak samo dziecko, rodząc się, wybiera drogę, na której napotyka najmniejszy opór. We wszystkich tych wypadkach (i tysiącach podobnych) najmniejszy opór wyznacza linię, po której płynie prąd, woda lub dziecko spieszy na spotkanie ze światem. Wszystko szuka linii najmniejszego oporu, czyli takiej, na której napotka najmniej trudności (najmniejszy opór). Tak samo człowiek nie będzie raczej komplikował sobie życia, lecz pójdzie po linii najmniejszego oporu.

*Iść po najmniejszej linii oporu jest błędną formą frazeologizmu.
Poprawna forma: iść po linii najmniejszego oporu.

Share on Facebook