Czy popularne w czasie pandemii Covid-19 nazwy: koronasceptyk, antycovidowiec i antyszczepionkowiec są właściwe? Czy może bardziej adekwatne byłyby inne?
W ostatnim czasie coraz liczniejsze są głosy potępiające dziennikarzy i polityków za nazywanie ataków terrorystycznych incydentami, np. w takich komunikatach:
Incydent terrorystyczny w sercu Londynu
Incydent na lotnisku w Paryżu, napastnik zastrzelony, loty zawieszone
Incydent w Manchesterze, wysłano wojsko. Policja: sytuacja jest już bezpieczna
Angela Merkel potępiła incydent w Manchesterze
incydent terrorystyczny po koncercie Ariany Grande
Czy są one słuszne?
Dziś rozpoczął się w niektórych szkołach strajk nauczycieli przeciw reformie systemu edukacji, związanej przede wszystkim z likwidacją gimnazjów. Postanowiłem odnieść się do tej akcji, co jednak z racji ogromnego upolitycznienia sporu nie jest łatwe, gdyż podobnie jak w sprawie obniżenia wieku obowiązku szkolnego merytoryczny dyskurs zastąpiony został polityczną pyskówką, jak chociażby w wykonaniu pewnej nauczycielki, bardzo nota bene zaangażowanej w organizację strajku w jednym z gimnazjów, która rozmawiając z uczniami na temat planowanej akcji (i to w czasie lekcji!), zamiast podnosić rzeczowe argumenty, strzeliła propagandową tyradę przeciwko „bandytom z PiS-u” (to tylko jedno z określeń, które padły), ignorując przy tym zupełnie prawo stanowiące, że szkoła nie może być miejscem politycznej agitacji… I nie ma przy tym znaczenia, którą partię nauczycielka obraziła — tego typu wypowiedzi w szkole są niedopuszczalne, a osoba, która dopuszcza się takich zachowań w czasie lekcji, powinna poważnie się nad sobą zastanowić. Nie mniej haniebnie, dla równowagi, zachował się poseł Pięta, który podobno nawyzywał protestujących nauczycieli od czerwonej lumpeninteligencji . Jeśli ode mnie by to zależało, wywaliłbym i wspomnianą nauczycielkę, i wspomnianego posła na zbity, gdyż wprowadzając do dyskusji elementy chamstwa i agresji, tak naprawdę jakąkolwiek dyskusję uniemożliwiają.
Kilka czy też już kilkanaście godzin temu sejm postanowić znieść przepisy o objęciu obowiązkiem szkolnym sześciolatków. I — jak to było dotychczas w tej sprawie — chór komentatorów podzielił się na dwa głosy. Niestety, cały dyskurs na ten temat od początku opierał się na gruncie czysto politycznym i myślę, że nic się nie zmieni. A jeśli tak, to przekonywanie nikogo do jednego lub drugiego rozwiązania, tj. posyłania do szkoły 6- lub 7-latków, nie ma sensu i nie taki jest cel tego artykułu. Zresztą, nie czas już na to. Na szczęście.
Wakacje się kończą, mamy ostatni tydzień sierpnia, a w nim egzaminy poprawkowe oraz trudne i odpowiedzialne decyzje, co zrobić z uczniami, którzy nie zdali jednego egzaminu poprawkowego: promować ich do następnej klasy czy nie promować… Jako że kwestia jest dość istotna, proponuję przyjrzeć się obowiązującemu w tym zakresie stanowi prawnemu oraz czynnikom istotnym podczas podejmowania tak ważnej decyzji.
Dawniej sprawa była jasna: kto otrzymał na koniec roku ocenę niedostateczną z jakiegokolwiek przedmiotu i nie zdołał jej poprawić na egzaminie poprawkowym, powtarzał klasę. Niestety, to wiązało się z koniecznością łożenia dotacji na takiego ucznia przez kolejny rok. Zaczęto więc robić wszystko, by uczniom ułatwić otrzymanie promocji do kolejnej klasy: najpierw zwiększono do dwóch dopuszczalną liczbę egzaminów poprawkowych, a następnie wprowadzono przepis o możliwości promowania ucznia do klasy programowo wyższej z jedną oceną niedostateczną. Początkowo dotyczył on szkół podstawowych i gimnazjów, jednak z biegiem czasu objął również szkoły ponadgimnazjalne.
Nie mam zamiaru krytykować tego przepisu, gdyż uważam go za do pewnego stopnia uzasadniony, pod warunkiem jednak, że jest właściwie stosowany i interpretowany, a z tym bywa różnie. Dalszą część artykułu poświęcę sposobowi interpretacji tego zapisu i jego skutkom. Mam zamiar zwrócić także uwagę na pewien wiążący się z nim absurd.
Na początek krótkie przesłanie do ludzi, którzy mają kompleks na punkcie polszczyzny, którą uważają za język zaściankowy i „obciachowy”:
Nie wstydźcie się swojego języka, lecz tego, jak go używacie!
Dziś. 21 lutego, po raz kolejny obchodzony jest ustanowiony w 1999 r. przez UNESCO Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego, mający zwrócić uwagę na fakt, iż połowa spośród używanych obecnie na świecie języków jest zagrożona zanikiem w ciągu najbliższych kilkudziesięciu lat, co prowadzi do potrzeby wspierania ochrony różnorodności językowej jako ważnego elementu światowego dziedzictwa kulturowego.
Od próbnej matury zorganizowanej przez CKE minęło już nieco czasu — nauczyciele ją przeprowadzili, sprawdzili, omówili… W zasadzie nie mam zwyczaju komentować tego typu egzaminów, ale wydaje się, że jednak muszę wtrącić tu kilka krytycznych uwag, tym bardziej że nie są to wyłącznie moje spostrzeżenia. Nie spotkałem chyba nikogo, kto nie miałby zastrzeżeń do sformułowanego w tym roku tematu rozprawki problemowej, a wiem, że niektórzy poloniści krytykowali go w dość ostrych słowach. Brzmiał on: Czy odkupienie winy zwalnia człowieka z odpowiedzialności za wyrządzone krzywdy? Rozważ problem i uzasadnij swoje zdanie, odwołując się do podanego fragmentu „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza, do całego utworu oraz do innego tekstu kultury. Temat teoretycznie nie wydaje się zbyt trudny, ale… najtrudniejsze wydaje się zrozumienie intencji autorów zadania. To, co powypisywali uczniowie, jest wobec tego sprawą absolutnie drugorzędną.
Tym razem kolejny okolicznościowy wpis z okazji Bożego Narodzenia. Pisałem już o kolędach, o życzeniach w marketingowej nowomowie, a tym razem napiszę o takich najzwyklejszych i zarazem najpopularniejszych życzeniach, i to nie pod kątem poprawności językowej, lecz pewnej niekoniecznie widocznej na pierwszy rzut oka subtelnej różnicy dotyczącej znaczenia, a właściwie konotacji przekazu. Krótko mówiąc, jakich świąt życzyć — wesołych czy radosnych?
To już trzecia i ostatnia część rozważań nad wynikami tegorocznej matury. Po wskazaniu dwóch przyczyn jej — jak to się bezrefleksyjnie określa — słabych wyników (samego systemu egzaminów w Polsce i umasowienia liceów) pora jakoś podsumować rozważania, gdyż problem w zasadzie wynika z sumy poprzednio omówionych czynników.
Jestem nauczycielem języka polskiego w jednym z warszawskich liceów. Na tej stronie chcę dzielić się refleksjami dotyczącymi literatury, języka, edukacji, mediów. Nie zabraknie również tekstów mających na celu pomoc uczniom w zrozumieniu pewnych kwestii i zjawisk.
Wszelkie propozycje dotyczące kolejnych wpisów, jak również komentarze do już istniejących mile widziane.
